In opdracht van de Klepperskrant schreef ik dit artikel over ‘Lulletje’.
MartHa!tentatief speelt ‘Lulletje’. Een samenwerking tussen Johan Petit en B.O.X. Deze monoloog gaat over verdriet, hoop en af en toe eens keihard tegen de muur lopen.
De sky is the limit, en er zijn zoveel kansen en mogelijkheden om het te maken. Maar wat met mensen die even van de kar lijken te vallen? En niet zonder moeilijkheden er terug op kunnen klimmen?
Ik ging op zoek naar mensen die bergen hebben verzet, beslissingen namen, verdriet hadden… maar weer doorgingen. Anja Nobels (50) ging vorig jaar door een ontzettend moeilijke periode. Haar man verliet haar waardoor ze in een negatieve spiraal terecht kwam. Een periode van onzekerheid en schuldgevoel, maar uiteindelijk kwam ze er sterker uit.
“Toen ik besefte wat er gebeurd was, stortte ik helemaal in elkaar. Ik weet zelfs niet meer wat ik toen precies deed. Zelfs mijn kinderen waren op dat moment bang van mij. Omdat ze niet wisten wat ik ging doen of tot wat ik in staat was. Ik huilde, ik schreeuwde. Alles.
De beslissing om me te laten opnemen op de PAAZ-afdeling (Psyschiatrische Afdeling in het Algemeen Ziekenhuis) en me daar verder te laten helpen, voelde als de enige uitweg. Zo wist ik dat ik veilig was, en mijn kinderen ook. Bizar genoeg herinner ik me van de opname, en de periode erna, bitter weinig. Ik leefde als een robot, of ja: ik overleefde.
Het lijkt gek, maar het taboe rond psychische problemen leeft nog steeds enorm. Iedereen leek over mij te praten en mijn label was al geplakt, maar toch geloofde ik nog steeds niet dat ik ziek was. Pas toen ik hoorde dat een groot deel van de patiënten daar terechtkwam na een relatiebreuk, maakte ik de klik.
Ik was niet meer alleen, er waren mensen die me begrepen en met wie ik kon praten. Het belangrijkste dat ik geleerd heb, is de positieve dingen uit het leven halen en meer voor mezelf op te komen. Ondertussen durf ik al eens zeggen: “Kijk, ik ben hier en jullie gaan daar rekening mee houden” terwijl ik vroeger veel onderdaniger was. Ik ben een sterkere vrouw nu.
Nu zorg ik er steeds voor dat ik genoeg pijlers heb die me ondersteunen en dat ik tijd maak om die pijlers te onderhouden. Slechts één steun en toeverlaat is nooit genoeg, en na een situatie als dit besef ik ook dat er altijd meer mensen om je geven dan je denkt. Als je maar niet te trots bent om hulp te vragen. “
Tekst en interview: Joke Vereecken
Dramaqueens 